Onze analyse van de situatie verklaarde een aantal gebreken die aan het licht gekomen waren. Het bronzen beeld bleek op de grote stalen schaal gelast te zijn. Dit is een praktijk die niet op materialenkennis gestoeld is. Namelijk: wanneer twee aan elkaar bevestigde metalen worden blootgesteld aan een neutraal elektroliet (water), dan zal het metaal wat het meest links in de spanningsreeks vermeld staat, versneld corroderen en het andere metaal minder snel. Daarnaast hebben wij hier ook te maken met SCC (Stress Corrosion Cracking) - scheurvormende spanningscorrosie, die ontstaat doordat de uitzettingscoëfficiënten van brons en staal verschillen - vooral wanneer de stalen schaal, gevuld met water, koeler blijft dan het brons, dat ook nog eens sneller verwarmd wordt door het zonlicht.
Er was ooit een lak/gelcoat zwart op de stalen schaal gezet onder welke de galvanische werking ongezien zijn gang kon gaan.
Zoals zinkplaten, die aan de stalen romp van een zeeschip bevestigd worden, zich zullen opofferen ten voordele van het stalen schip, zo offerde de stalen waterschaal zich hier op aan het brons waar het aan bevestigd was; en lassen was, cynisch gezegd, de beste manier om het staal sneller te laten roesten. Het was dus noodzakkelik om dit contact te verbreken.
Wanneer er eenmaal een roestproces op gang gekomen is, wordt dat nog eens versneld door de zure regen die de waterschaal immers opvult. Spleetcorrosie treedt op op de plekken waar het brons en het staal niet aan elkaar gelast zijn. Het water in de nauwe tussenruimte wordt niet ververst en krijgt daardoor een andere, gevaarlijkere samenstelling, en wordt agressiever.
